Bir Küpün Kaç Ayrıtı Var?
Hayal Kırıklığının Bütün Kenarlarında
Kayseri’de bir sabah uyandığımda, güne başlamak için hazırladığım içsel planım bir türlü tutmadı. Her zaman olduğu gibi sabahları kafamda dönen düşüncelerle uyanırım. Hava, bu sabah ne kadar da güzel! Fakat yine de içimde bir boşluk var. Güne bir nevi hayal kırıklığıyla başlamak, aslında çok normal olmuştu son zamanlarda.
O sabah, evin içinde dolaşırken bir köşede duran eski bir küp dikkatimi çekti. Uzun zamandır gözümden kaçan bu küp, aslında babamın bana çocukken verdiği hediyeydi. “Bunu hep yanında taşı, hayatındaki her ayrıntıyı dikkatle gözlemle” demişti. O zamanlar anlamamıştım, ama şimdi, onca yıl sonra, babamın ne demek istediğini anlamak için belki de doğru zaman değildi. Küpün her bir kenarına bakarken, “Bir küpün kaç ayrıtı var?” sorusu kafamı meşgul etmeye başladı. Üzerinde düşünülecek, derinlemesine bir şey yoktu. Ama o an, bir şeyin farkına varmam gerektiğini düşündüm. Küpün 12 ayrıtı vardı, ama bu küçük, basit bir şey bile olsa bir anlam taşır mıydı?
Anlık Kırılma ve Bütünlük Arayışı
Bir yandan sabah kahvemi hazırlamaya devam ederken, diğer yandan içimdeki kararsızlıklar da birbiri ardına sıralanıyordu. Hayatımda her şeyden biraz eksik gibiydim. Bir iş yerindeki rutinden ya da kişisel hayatımdaki karışıklıklardan bahsetmiyorum, daha derin bir şeyden bahsediyorum. Kafamda, sanki bir eksiklik vardı ve bunun adı “tam olmak”tı. Küpün her ayrıtı bana, her bir yönümde kaybettiğim, biraz daha törpülediğim ya da görmezden geldiğim farklı bir parçayı hatırlatıyordu.
Özellikle son zamanlarda, kendimi eksik hissettiğimi fark ettim. İnsan bazen aynaya bakarken, kim olduğunu, nereye gittiğini sorguluyor. Küp de bana bu soruları sorduruyordu. “Bir küpün 12 ayrıtı var, peki benim hayatımda kaç kenar var?” diye düşündüm. Her bir ayrıt, bir anıyı, bir kırıklığı, belki de çözülememiş bir soruyu simgeliyordu. Bir küp gibi, hayatım da her zaman düzgün, her açıdan simetrik değildi. İri bir hatayla, ya da yanlış bir adımla kırılan bir kenar, bazen her şeyin yeniden şekillenmesini sağlayabiliyordu.
Heyecan ve Yeni Başlangıçlar
Ama bazen de insanın içini kıpır kıpır yapan bir şeyler olur. Öyle hissettirdi o sabah, küpün her ayrıtını tekrar sayarken… Bir anda bir umut dalgası sardı içimi. Küp bana, her kenarındaki eksikliklere rağmen yine de bir bütün olduğunu hatırlattı. Evet, hayat da bazen böyleydi: her eksiklik, her kırık, bir bütünün parçasıydı. Ve belki de bu eksiklikler, ilerlememiz için gerekendi.
O an, belki de o kadar zorlayıcı bir hayal kırıklığı hissiyatını yaşarken, bu küçük detay bana büyük bir rahatlama getirdi. “Bir küpün 12 ayrıtı var. Ama hayatın da ne kadar ayrıtı olduğunu hiç düşünmedin, değil mi?” dedim içimden. Her bir ayrıt, bir başlangıç olabilir.
Zaman zaman kendimi kaybolmuş gibi hissetsem de, hayatımın her aşamasında, her ayrıntısında yeni bir şey keşfetmeye başladım. Bir küpün 12 kenarı vardı, ama ben kendi hayatımın sonsuz ayrıtlarını keşfetmeye başlıyordum. Bu düşünceyle içimdeki heyecanı bir kenara koyarak, yeni bir döneme geçiş yapmayı kabullendim.
Küpün Anlamı
Küpün kenarlarına dikkatlice baktım. İşte o zaman bir şey fark ettim: O kadar çok eksiklik ve kırıklık olmasına rağmen, küp hala sağlam duruyordu. Bunu fark ettiğimde, bu simgesel nesne bana bir şeyleri öğretmeye başladı. Eksikliklerimle barışmayı öğrenmeliyim. Belki de bir gün, bu eksikliklerimi de birer kenar olarak kabul edeceğim ve hayatımın tam bir küp gibi olacağına inanacağım.
Hayatın her anında 12 ayrıt bulabilirim, her birini daha sağlam bir şekilde yerleştirebilirim. Küp bana, hiçbir şeyin eksik olmadığı, belki de hepimizin içine saklanmış olan sonsuz bir potansiyel olduğunu gösterdi. Küpün kenarları arasındaki geçişler, bu potansiyelin somut hale gelmesiydi. Düşüncelerim toparlandığında, hayatıma, her geçen gün yeni bir anlam ekleyeceğim.
Sonuç
Bir küpün 12 ayrıtı vardı, ve belki de hayatımın her bir ayrıtı, bu sabahki gibi küçük farkındalıklarla bir araya gelecekti. O an, Kayseri’nin sokaklarında yürürken, her köşe başında, her adımda, bir şeyleri daha net görmeye başladım. İçi boş küplerin, belki de içindeki küçük detaylarla ne kadar değerli olduğunu öğrenmiştim.
Artık, hayatın küçük ve büyük ayrıntılarında daha dikkatli olmalıydım. Bir küpün her ayrıtı gibi, her an, her his, birer parça… Ve bu parçalar birleşerek, kendi hikâyemi oluşturuyordu.